Մատթէոս Աւետարանիչին գրած Աւետարանը 13,16-23.
Բայց երանի՜ է ձեր աչքերին, որ տեսնում են, ու ձեր ականջներին, որ լսում են։
Ճշմարիտ
եմ ասում ձեզ, որ շատ մարգարէներ ու արդարներ ցանկացան տեսնել, ինչ որ
դուք տեսնում էք, բայց չտեսան, եւ լսել՝ ինչ որ դուք լսում էք, բայց
չլսեցին»։
«Եւ արդ, լսեցէ՛ք դուք սերմնացանի առակը.
ամէն մէկից, ով
լսում է արքայութեան խօսքը եւ չի հասկանում, չարը գալիս է եւ յափշտակում
նրա սրտում սերմանուածը. դա այն է, որ ճանապարհի եզերքին սերմանուեց։
Եւ որ ապառաժի վրայ սերմանուեց, այն է, որ երբ լսում է խօսքը, իսկոյն ուրախութեամբ էլ ընդունում է այն։
Բայց
քանի որ ինքն իր մէջ արմատներ չունի, այլ մի որոշ ժամանակի համար է
հաւատում, երբ խօսքի համար նեղութիւն եւ հալածանքներ լինեն, իսկոյն
սայթաքում ընկնում է։
Իսկ որ փշերի մէջ սերմանուեց, այն է, որ լսում է
խօսքը, բայց աշխարհիս հոգսերը եւ հարստութեան պատրանքները խեղդում են
խօսքը, եւ սա լինում է անպտուղ։
Իսկ որ լաւ հողի մէջ սերմանուեց, այն
է, որ երբ լսում է խօսքը եւ հասկանում, պտուղ է տալիս. կայ որ մէկի դիմաց՝
հարիւր, կայ որ մէկի դիմաց՝ վաթսուն եւ կայ որ մէկի դիմաց՝ երեսուն»։